TRABALLO CO PICASA

De "Actividades de Fotografía Dixital"

De "Actividades de Fotografía Dixital"

De "Actividades de Fotografía Dixital"

FOTOS

FOTOMONTAJE

FOTO CON LUCES

CLONS

Traballo co Inskape:portada

Ola

este e o meu traballo que nos mandaste facer .Baseome neste traballo na revolucion do automóbil; puxen unha similacion dos principios dos coches asta ai un par de anos

CLASE DE MATEMÁTICAS

GoAnimate.com: clase de mate by Belén Dieste Piñeiro

Este e o meu corto

dialogo profesor alumna

este e o meu corto sobre a historia que nos mandastes publicar

AS REDES SOCIALES

Para empezar a falar dunha rede social temos que saber o que significa :coas miñas propias palabras: eu o conceto que teño de que é unha rede social :medio de comunicacion que nos serve para comunicarnos cas de mais persoas.Pa min as redes sociais son importantes polo sinxelo motivo de que o utilizo moita para falar ca miña familia ou cos amigos que non viven en España.
As redes sociais son importantes (no meu caso como comentei antes)non so porque teñas unha cuenta de correo ou un tuenti as demais redes sociais sinon que e ,polo motivo de que si tes que facer un traballo ,ou necesitas un resumo danlgun libro que lixes sempre e bo botarlle unha ollada .
Comentando algo do video que vimos na clase esta ben saber informacion sobre as redes socias ,no que nos advirtan do perigo que conleva a dar os nosos datos en internet;como números de telefono ,datas de nacemento e incluso dar a direccion de onde vives.No video diversas personas decian que dar os nosos datos en internet como subir fotos nunca se ban a eleminar porque cousa que subas a internet vai quedar ai pa sempre incluso algunhas personas ,por dar un exemplo subes diversas fotos tuas ao tuenti que esta ahora moi de moda,a persoa que queira vai poder coller esas fotos e facer un uso delas sin decirche nada.Ademais ainda que queiras eleminar o tuenti as fotos que subiches como fas para podelas quitar de internet?.
En conclusion as redes socias estan ben ata un determinado punto ,facendo un uso correcto delas .

LAZARILLO DE TORMES

LAZARILLO DE TORMES

A vida de Lazarillo de Tormes e das súas fortunas e adversidades (máis coñecida como Lazarillo de Tormes) é unha novela española anónima, escrita en primeira persoa e en estilo epistolar (como unha soa e longa carta), cuxa edición coñecida máis antiga data de 1554. Nela cóntalle de forma autobiográfica a vida dun neno, Lázaro de Tormes, no século XVI, desde o seu nacemento e mísera infancia ata o seu matrimonio, xa na idade adulta. É considerada precursora da novela picaresca por elementos como o realismo, a narración en primeira persoa, a estrutura itinerante entre varios amos e a ideoloxía moralizante e pesimista.

Lazarillo de Tormes é un esbozo irónico e desapiadado da sociedade do momento, da que se mostran os seus vicios e actitudes hipócritas, sobre todo as dos clérigos e relixiosos. Hai diferentes hipóteses sobre a súa autoría. Probablemente o autor foi simpatizante das ideas erasmistas. Isto motivou que a Inquisición prohibísea e que, máis tarde, permitise a súa publicación, unha vez expurgada. A obra non volveu a ser publicada integramente ata o século XIX.

Os contidos da obra son:

· Edicións
Autoría
Xénero

· Temas
Fuentes
Valor e transcendencia
Argumento
Continuacións
- Segunda parte de Lazarillo de Tormes (anónima)
- Segunda parte da vida de Lazarillo de Tormes, de Juan de Luna
- Outros Lazarillos

1. EDICIÓNS:

Consérvanse catro primeiras edicións distintas da obra, as catro do ano 1554, impresas respectivamente en Burgos, Medina del Campo, Amberes e Alcalá de Henares. As máis antigas parecen ser as de Burgos e Medina.

Da edición de Amberes consérvanse sete exemplares distintos, en tanto que só hai un de cada unha das outras tres edicións. O exemplar máis recentemente descuberto é o da edición de Medina del Campo, que apareceu no 1992 na localidade pacense de Barcarrota.

Porén, é moi probable que existise unha edición máis antiga, de 1553 ou 1552, cuxo éxito xerase as tres simultáneas edicións posteriores.

2. AUTORIA:

En 1605, o frade Jerónimo José de Sigüenza atribuíu a autoría do Lazarillo ao tamén xerónimo Fray Juan de Ortega:
Din que sendo estudante en Salamanca, mancebo, como tiña un enxeño tan galán e fresco, fixo aquel librillo que anda por aí, chamado Lazarillo de Tormes, mostrando nun suxeito tan humilde a propiedade da lingua castelá e o decoro das persoas que introduce con tan singular artificio e donaire, que merece ser lido dos que teñen bo gusto. O indicio desto foi haberlle achado o borrador na cela, da súa propia man escrito.
F. José de Sigüenza, Historia da Orde de San Jerónimo

Pola época en que se publicou Lazarillo, Fray Juan de Ortega era Xeral dos Xerónimos, o cal explicaría que o libro aparecese sen autor. Non queda constancia, sen embargo, de ningunha outra obra que compuxese e non existe ningún outro argumento firme en favor desta teoría.

En 1607, no catálogo de escritores españois (Catalogus Clarorum Hispaniae scriptorum) que foi redactado polo flamenco Valerio Andrés Taxandro dise que Diego Hurtado de Mendoza "compuxo [...] o libro de entretemento chamado Lazarillo de Tormes". Outros autores do século XVII, así como o Dicionario de Autoridades da Real Academia Española (1726-1739), mencionan esta atribución, que acadou certa fortuna, sobre todo no século XIX. Non hai argumentos concluíntes en favor desta hipótese.

Outra hipótese, proposta a finais do século XIX polo hispanista Alfred Morel-Fatio[2] e desenvolvida despois por Manuel J. Asensio, [3] relaciona ao autor de Lazarillo co círculo erasmista dos irmáns Valdés. Atribuiuse a Juan de Valdés e ao seu irmán Alfonso. Esta última atribución cobrou forza recentemente debido ás investigacións da profesora Rosa Navarro Durán, [4] que se basea sobre todo no cotexo da obra cos diálogos coñecidos de Alfonso de Valdés, o Diálogo de Mercurio e Carón e o Diálogo das cousas acontecidas en Roma, pero as semellanzas son léxicas, non textuais, e non aducen hápax algún, polo que non proban nin refutan nada e a autoría segue sen resolverse.

A candidatura de Sebastián de Horozco foi defendida en 1914 por Xullo Cejador e Frauca na súa edición da obra, apoiandose nunha pasaxe da obra deste autor en que aparece un mozo de cego chamado Lazarillo. Máis adiante foi retomada e defendida por Francisco Márquez Villanueva, [5] quen encontra importantes semellanzas de temas, ideas e vocabulario e chega a afirmar que "apenas se hai no Lazarillo un tema literario, un tópico, un pensamento, un recurso expresivo que non poida encontrarse tamén en Horozco"; estas semellanzas, sen embargo, poden explicarse recorrendo a unha orixe folclórico común ou incluso considerando que a obras de Horozco, cuxa cronoloxía é aínda difusa, poidan ser posteriores ao Lazarillo; e seguen sen aducirse hápax.

Tamén foron propostos como autores do Lazarillo o autor teatral Lope de Rueda (que foi, como o protagonista da novela, pregonero en Toledo en 1538), Pedro de Rúa, Francisco Cervantes de Salazar..

3. XÉNERO:

Trátalle dun Bildungsroman ou novela de autoformación, de estrutura aparentemente simple pero en realidade moi complexa; é unha carta destinada a vosa mercé, tratamento que implica alguén con superior condición social, e está motivada polo "caso ", feito do que este oíu falar, e cuxa versión persoal pide a Lázaro, parte implicada nel, explíquelle ("escribe se lle escriba e relate o caso moi por extenso"). Así que debe ser unha especie de confesión e o personaxe é un alto dignatario eclesiástico, talvez o Arcebispo de Toledo que oíu os estraños rumores que circulan sobre a estraña conduta sexual do Arcipreste de San Salvador, como chegamos a saber ao fin do libro, segundo os cales este estaría amancebado coa muller de Lázaro.

A orixinalidade do libro sen embargo trastoca calquera molde e crea un xénero literario específico realista, a novela picaresca, mediante o recurso á parodia de narracións cabaleirescas idealizantes do Renacemento: ás rimbombantes epopeas de xestas guerreiras e os libros de angélicos pastores e cortesáns namorados ópónse unha epopea da fame, que mira soamente a canto hai por debaixo do colo de golilla e preocípase soamente da subsistencia, en liña coa tradición realista da literatura española, revitalizada entón pola Celestina e as súas continuacións.

4. TEMAS:
A temática do Lazarillo de Tormes é moral: unha crítica acerba, incluso unha denuncia, do falso sentido do honor ("a negra que chaman honra") e da hipocrisía. A dignidade humana sae moi malparada da sombría visión que ofrece o autor, nihilista e anticlerical. A vida é dura e, tal como aconsella o cego a Lázaro na obra, "máis dá o duro que o espido"; cada cal busca o seu aproveitamento sen pensar nos outros, polo que, como se di ao principio da obra, arrimandose aos bos "serase un deles:" isto é, para ser virtuoso hai que fingir ser virtuoso, non sero. Sen dúbida algunha, trátalle da visión dun humanista desencantado, acaso judeoconverso e erasmiano, a pesar de que Marcel Bataillon nega o influxo directo de Erasmo na obra.

Como consecuencia, resultou a inclusión desta obra no Índice de libros prohibidos da Inquisición, a cal permitiu ao cabo a circulación dunha versión expurgada das pasaxes anticlericais. O Lazarillo foi, ademais, unha obra moi traducida e imitada, e o seu influxo, profundo, marcou tanta a literatura española que podería dicirse que sen ela non poderían escribirse nin Don Quixote da Mancha nin a trintena de novelas picarescas españolas e estranxeiras que se conservaron.
Fuentes [editar]

O Lazarillo relacionouse coa seguinte obras:

* O asno de ouro: o Lazarillo responde á estrutura da novela constumbrista de aventuras, representada pola obra de Lucio Apuleyo. Esta inflúe na organización do relato e na índole do protagonista: mozo de moitos amos; pero Lázaro non sofre a metamorfose do personaxe de Apuleyo.
* Cuarto libro do esforzado cabaleiro Reinaldos de Montalbán: esta obra, de 1542, era en realidade unha adaptación de Baldus ou Baldo (1521), poema macarrónico (mestura de palabras latinas e vulgares con terminacións latinas) do italiano Teófilo Folengo, que presentaba xa narración autobiográfica, un heroe de baixa extracción e a parella do cego e seu mozo. Pero tanto nesta obra como no Lazarillo subxace o modelo de Apuleyo.
* Proceso de cartas de amores: desta novela sentimental de Juan de Segura (1548), o Lazarillo toma o modelo epistolar, que adquirira gran relevancia no humanismo.
* Contos folclóricos: actualmente, considérase imprudente privilegiar en exceso as fontes orais do Lazarillo e non ter en conta os textos escritos, máxime se o seu posible autor era un home letrado.
* Confesións de Agustín de Hipona: toma a estrutura autobiográfica, sobre todo ao principio da obra.

5. FUENTES:

O Lazarillo relacionouse coa seguinte obras:

* O asno de ouro: o Lazarillo responde á estrutura da novela constumbrista de aventuras, representada pola obra de Lucio Apuleyo. Esta inflúe na organización do relato e na índole do protagonista: mozo de moitos amos; pero Lázaro non sofre a metamorfose do personaxe de Apuleyo.
* Cuarto libro do esforzado cabaleiro Reinaldos de Montalbán: esta obra, de 1542, era en realidade unha adaptación de Baldus ou Baldo (1521), poema macarrónico (mestura de palabras latinas e vulgares con terminacións latinas) do italiano Teófilo Folengo, que presentaba xa narración autobiográfica, un heroe de baixa extracción e a parella do cego e seu mozo. Pero tanto nesta obra como no Lazarillo subxace o modelo de Apuleyo.
* Proceso de cartas de amores: desta novela sentimental de Juan de Segura (1548), o Lazarillo toma o modelo epistolar, que adquirira gran relevancia no humanismo.
* Contos folclóricos: actualmente, considérase imprudente privilegiar en exceso as fontes orais do Lazarillo e non ter en conta os textos escritos, máxime se o seu posible autor era un home letrado.
* Confesións de Agustín de Hipona: toma a estrutura autobiográfica, sobre todo ao principio da obra.

6. VALOR DE TRANSCENDENCIA:

O Lazarillo de Tormes é unha obra artística de primeira orde; éo pola súa orixinalidade, o seu valor humano, a súa transcendencia literaria e cultural, o seu estilo (o castelán equilibrado, preciso e oral que preconizaba Juan de Valdés) e a súa linguaxe: un castelán clásico modélico, flexible e expresivo, sutilmente irónico, onde abundan as geminaciones e os isocola e onde non lle desprezan e ponse ao mesmo nivel o enxebre refrán e a cita culta. A desproporción entre a materia e a súa elaboración por parte do autor inclínase marcadamente nesta última, pero sen denotar, e niso consiste un dos seus méritos, o esforzo que debeu supor.

Gran parte do material e incluso dos personaxes son de orixe folclórico e tradicional; hai cuentecillos e facecias tomados do rico acervo popular. A obra, sen embargo, crea os seus propios precedentes e contén, así mesmo, unha variada panoplia de técnicas narrativas: a suspensión, da que fará un intelixente uso Cervantes, como no episodio do buldero; a gradatio narrativa en ascensión cara ao anticlímax, como no caso do cego ou o crego de Maqueda. O uso da estrutura anular, que acaba concluíndo co que iníciase, fai da novela unha obra redonda; por outra banda é a primeira novela polifónica da literatura española: o personaxe de Lázaro evoluciona, non é plano nin arquetípico: cambia e evoluciona, e vai pasando de ser un inxenuo a un cínico redomado, aprendendo das leccións que lle dá a vida. Tan é así que o final, lonxe de ser positivo, sen embargo, é vivido polo personaxe como o mellor que lle podía pasar tendo en conta toda a traxectoria vital que lle precede. A infidelidade da súa muller, polo tanto, non é nada comparada coas vexacións que xa sufriu. Cada personaxe plano, por outra banda, áchase completamente individuado e caracterizado sen maniqueísmo: a crueldade do cego, que non é absoluta; o idealismo soñador e orgulloso do escudeiro pobre, un personaxe segundo parece folclórico logo retomado por Cervantes; o diálogo entre conciencias no que se albisca a humana comprensión que despois será patrimonio case exclusivo de Cervantes, no episodio do criado e o escudeiro; a avaricia, mesquindade e hipocrisía do crego... O valor psicolóxico e humano é patente no tratado terceiro, que se ha querido ver como o anticipo da novela polifónica moderna; por outra banda, o Lazarillo bosquexa xa os trazos fundamentais dun xénero de ampla transcendencia española e europea, a novela picaresca, que se configurará definitivamente co Guzmán de Alfarache (1599) de Mateo Alemán, máis moralizado e pesimista aínda.
Argumento [editar]
Lazarillo de Tormes visto por Francisco de Goya.

7. ARGUMENTO:
A obra está dividida en sete tratados e conta en primeira persoa a historia de Lázaro González Pérez, un neno de orixe moi humilde; aínda que sen honra, naceu nun río de Salamanca, o Tormes, como o gran heroe Amadís; quedou orfo do seu pai, un muiñeiro ladrón chamado Tomei González, e foi posto ao servizo dun cego pola súa nai, Antona Pérez, unha muller amancebada cun negro, Zaide, que lle dá a Lazarillo un bonito hermanastro mulato.

Entre "fortunas e adversidades", Lázaro evoluciona desde seu ingenuidad inicial ata desenvolver un instinto de supervivencia. É espertado á maldade do mundo pola cornada dun touro de pedra, embuste co que o cego sácalle da súa simpleza; despois rivaliza en astucia con el en diversos célebres episodios como o das uvas ou o xerro de viño (un modelo de narración clásica) ata que se veña devolvendolle a cornada de pedra con outro embuste, que lle vale ao cruel cego descalabrarse contra un piar.

Pasa logo a servir a un forrica crego de Maqueda que mátao de fame, e ao que sisa algo de pan dunha arca que ten; o crego confíndeo ás escuras (na súa boca asubía accidentalmente a chave da arca, agochada mentres dorme) e, tomandoo por cobra, descobre o engano, dálle unha tremenda malleira e despídeo.

Despois entra a servir a un fidalgo arruinado cuxo único tesouro son os seus recordos de hidalguía e de dignidade; Lazarillo simpatiza con el, xa que aínda que non ten nada que darlle, polo menos trátalle ben... se ben recorre a esa simpatía que esperta para conseguir que lle dea parte dos mendrugos que consegue o rapaz ao pedir esmola, xa que el non posúe a dignidade da hidalguía. O patético escudeiro termina por abandonar a cidade e Lazarillo encóntrase de novo só no mundo.

Máis adiante serve Lázaro a un sospeitoso frade mercedario, tan amante do mundo que apenas para no seu convento e faille rebentar os zapatos (alusión ás reformas monásticas por entón de moda, no sentido de "descalzar" ou facer máis rigorosos os estatutos do clero regular, ou quizais alusión a actividades sexuais hetero ou homoeróticas[6]).

O tratado quinto é máis extenso: narra unha estafa realizada por parte dun vendedor de bulas ou buldero (unha bula era un documento eclesiástico que certificaba, a cambio dunha suma, a exención de certa cantidade de anos de purgatorio). Lazarillo serve ao buldero e asiste como espectador, sen opinar, ao desenvolvemento do calote, no que finge o buldero que alguén que pensa que as bulas non serven para nada está poseso polo diaño, cando en realidade está compinchado ou conchabado con el; isto descóbrese a posteriori, cunha hábil técnica de suspensión. Tamén este tratado sufriu a poda da censura.

Os restantes e breves tratados narran como Lázaro aséntase con outros amos, un capelán, un mestre de facer pandeiros e un alguacil e faise aguador. Por último consegue o cargo de pregonero grazas ao arcipreste da igrexa toledana de San Salvador, quen ademais ofrécelle unha casa e a oportunidade de casarse cunha das súas criadas, coa finalidade de deperder os rumores que lle ciernen sobre el, xa que era acusada de manter unha relación coa súa criada. Sen embargo, tras a voda os rumores non desaparecen e Lázaro comeza a ser obxecto de burla por parte da vila. Lázaro sofre a infidelidade con paciencia, despois de toda unha vida de ver que é o honor e a hipocrisía que encobre a dignidade realmente, xa que iso polo menos permítelle vivir, e con iso termina a carta, unha cínica alegación autoxustificativa que ridiculiza a literatura idealista do momento. Lázaro afirma que acadou a felicidade, pero para iso debeu perder a súa honra, pois os rumores afirman que a súa muller é a amante do arcipreste. Para manter a súa posición, Lázaro fai oídos xordos aos devanditos rumores.

8. CONTINUACIONES:

Segunda parte de Lazarillo de Tormes (anónima)

Publicada por primeira vez en Amberes en 1555, sen nome de autor. Nicolás Antonio cita a Cardoso para atribuíra a un tal fray Manuel de Oporto. Tivo escasa acollida entre os lectores, xa que en vez de manter a liña realista e picaresca do libro orixinal, converteu a historia de Lázaro nunha fantasía alegórica lucianesca, na que o protagonista se converte en atún, cásalle cunha atuna e ten fillos tan peixes como o pai e a nai, sostendo no Corte dos atúns todo tipo de guerras como xefe dos mesmos contra outros peixes. Posiblemente, o descoñecido autor, que talvez era un español establecido en Flandes, quiso aludir nestes episodios a personaxes e circunstancias da vida española da época, pero a sátira tivo pouco éxito, e soamente reimprimiuse en Milán en 1587 e 1615, xunto co primeiro Lazarillo.

Esta segunda parte divídese en 18 capítulos:

* Capítulo I. En que decata Lázaro de la amizade que tivo en Toledo cuns tudescos, e o que con eles pasaba.
* Capítulo II. Como Lázaro, por importunación de amigos, foise a embarcar para a guerra de Alxer, e o que alá aconteceulle.
* Capítulo III. Como Lázaro de Tormes feito atún saíu da cova, e como tomáronlle os sentinelas dos atúns e levárono ante o xeneral.
* Capítulo IV. Como, despois de haber Lázaro con todos os atúns entrados na cova, e non achando a Lázaro senón aos vestidos, entraron tantos que se pensaron afogar, e o remedio que Lázaro deu.
* Capítulo V. En que conta Lázaro o ruín pagamento que lle deu o xeneral dos atúns polo seu servizo, e da súa amizade co capitán Licio.
* Capítulo VI. En que conta Lázaro o que ao capitán Licio, o seu amigo, aconteceulle no corte co gran capitán.
* Capítulo VII. Como, sabido por Lázaro a prisión do seu amigo Licio, choroulle moito el e os demais, e o que sobre iso se fixo.
* Capítulo VIII. De como Lázaro e os seus atúns, postos en orde, van ao corte con vontade de libertar a Licio.
* Capítulo IX. Que contén como librou da morte a Licio, o seu amigo, e o que máis por el fixo.
* Capítulo X. Como recollendo Lázaro todos os atúns, entraron na casa do traidor don Paver e alí matáronlle.
* Capítulo XI. Como, pasado o rebumbio do capitán Licio, Lázaro cos seus atúns entraron en seu cosnejo para ver o que farían, e como enviaron a súa embaixada ao rei dos atúns.
* Capítulo XII. Como a señora capitá volveu outra vez ao rei, e da boa resposta que trouxo.
* Capítulo XIII. Como Lázaro asentou co rei, e como foi moi o seu privado.
* Capítulo XIV. Como o rei e Licio determinaron de casar a Lázaro coa linda Luna, e fixose o casamento.
* Capítulo XV. Como andando Lázaro a caza nun bosque, perdido dos seus, achou a Verdade.
* Capítulo XVI. Como, despedido Lázaro de la Verdad, indo coas atunas a desovar, foi tomado nas redes, e volveu a ser home.
* Capítulo XVII. Que conta a conversión feita en Sevilla, nun cadahalso, de Lázaro atún.
* Capítulo XVIII. Como Lázaro veulle a Salamanca, e a amizade e disputa que tivo co reitor, e como houbose cos estudantes.

Segunda parte da vida de Lazarillo de Tormes, de Juan de Luna [editar]

Esta obra, moito máis próxima que a anterior á natureza realista do primeiro Lazarillo de Tormes, foi publicada por primeira vez en Paris en 1620. O seu autor, Juan de Luna, era un toledano protestante que viviu ensinando o idioma en Paris e Londres, onde compuxo e editou bastante obras sobre esta materia. Ao ler a Segunda parte do Lazarillo lle enfureció tanto que decidiu escribir outra mellor; cóntao no prólogo da súa: Segunda parte da vida de Lazarillo de Tormes (Paris, 1620), reimpresa en Zaragoza (pero Paris) en 1652 con variantes textuais, unha delas, por exemplo, non prometer xa unha terceira parte. A obra vai a continuación da obra orixinal que lle serve de inspiración e que Luna, o seu admirador, editou tamén. O autor xustifica a súa obra na escasa calidade da primeira continuación, o que lle impulsou como toledano e coñecedor do ambiente da obra a elaborar outra máis digna e realista:

A ocasión, amigo lector, de facer imprimir a Segunda parte de Lazarillo de Tormes foi por haberme vido ás mans un librillo que touca algo da súa vida, sen rastro de verdade. A maior parte dél emprégase en contar como Lázaro caeu no mar, onde lle converteu nun peixe chamado atún, e viviu nela moitos anos, casandose cunha atuna, de quen tivo fillos tan peixes como o pai e nai. Conta tamén as guerras que os atúns facían, sendo Lázaro o capitán, e outros desatinos tan ridículos como mentiráns e tan mal fundados como necios. Sen dúbida que o que compuxoo quiso contar un sono necio ou unha necidade soñada. Este libro, digo, foi o primeiro motivo que moveume a sacar a luz esta Segunda parte, ao pé da letra, sen tirar nin engadir, como vina escrita nuns cartapacios no arquivo da jacarandina de Toledo, que se conformaba co que oíra contar cen veces á miña avoa e tías, ao lume, as noites de inverno e co que me destetó a miña ama.

A obra coñeceu un gran éxito na súa época: catro edicións en castelán e sete traducións francesas, todo iso antes de acabar o século XVII. Pero en España non lle publicou ata 1835, significativamente ao ano seguinte de ser abolida para sempre a Inquisición. Desde esa data hase reimpreso máis de vinte veces.

O autor demostra coñecer a obra de Cervantes, Mateo Alemán, Quevedo e Vicente Espinel, e parodia a desatinada segunda parte do Lazarillo (Amberes, 1555) en boa parte da súa obra. Retoma o anticlericalismo e a misoxinia do Lazarillo orixinal convertendo ao seu protagonista en marido "cartujo".

O argumento da obra é o seguinte. Lázaro abandona Toledo deixando ao seu fillo "enxerto a canutillo" e á súa muller coidados polo Arcipreste, que faio "coma se propios fosen". Reencóntrase co escudeiro, que lle refire unha aventura que tivo cunha dama non sancta. Embarca despois na armada contra o moro e naufraga, salvandose soamente os capitanes, xente de consideración e "dous cregos que había" no esquife e que nin sequera lle ocuparon en confesar aos futuros afogados porque só pensaban en salvarse como fóra; como el estaba completamente cheo de viño, bébedo perdido, a auga non pode entrar nel e sobrevive salvado por dous mariñeiros que deciden exhibiro como unha especie de monstro mariño ou pece Nicolao dentro dunha cuba de auga; escapa vertendo a auga da cuba, que se filtra aos piso inferior e molla a unha dama na súa cama que "movida de caridade, acollera nela a un crego que pola súa contemplación viñera a apousentarse alí aquela noite", de xeito que aparecen espidos el e ela "como Cupido coa frecha e Venus coa aljaba ". De regreso a Toledo co arcipreste, este móstralle os novos fillos que a súa muller tivo del ( o Lazaraillo) durante a súa longa ausencia, desvergüenza que á fin obriga Lázaro a preitear contra el, perdendoo. Decide entón marchar a Madrid a traballar como ganapán; alí serve primeiro a unha meretriz sevillana e logo transporta o hato dun franciscano; ambos os dous amos danlle por único pagamento paus e golpes. Antes de abandonar o corte encóntrase metido nos amores entre Clara, doncela repolluda, e un galán pisaverde ao que se encarga de transportar a casa da moza agochado nun cofre que lle desfonda descubrindo toda o treta, con novo saldo de paus e golpes a Lázaro, quen sen embargo logra pasar o castigo ao escudeiro; coñece uns xitanos e vírase a tropezar coa repolluda e o pisaverde nunha venda ás aforas de Valladolid, onde o Santo Oficio arremete contra os irmáns que queren vengar á lixeira de cascos dama. Entre os xitanos figuran o crego e a moza que foron mollados cando se escapou do tonel. Un vello xitano afirma que en España

Todos eran cregos, frades, monxas ou ladróns, pero que entre todos os maiores canallas eran os que saíran dos mosteiros mudando a vida especulativa en activa

Durante a súa estancia en Valladolid serve simultaneamente a sete mulleres non sanctas, unha en concreto beata hipócrita e afeccionada ao trato erótico con frades. A pouco, tras unha orxía acontecida entre doce homes e seis mulleres, decide facerse ermitaño e convive cun que en definitiva resulta ter unha despensa de primeira orde e estar amancenado con outra daifa, e non só iso, senón que a sogra do eremita concibira á a devandita buscona e ás súas dúas irmás non menos busconas a raíz das súas relacións "cun monxe, un abade e un cura, porque sempre fun devota da igrexa ". A vella rabiza refire a Lázaro como ela mesma iniciou no oficio ás súas fillas con eclesiásticos "por ser xente secreta, caseira, rica e paciente". Tras isto é burlado e secuestrado por unhas mulleres que lle atan espido a unha cama mentres lle vejan e maltratan, e aínda ameazan con cortarlle o dominguillo, curiosa escena cómica e sadomasoquista que a crítica non adoita mencionar; bótanlle a cálea en coiros e ensabanado e é persequido pola rapazallada, da que se agocha nunha igrexa, onde é confundido cunha pantasma e espanta a toda a concorrencia. Con este apoxeo da humillación conclúe a obra. Didáctica moralidade neste escrito?

A industria dos homes é va, o seu saber ignorancia e o seu poder fraqueza cando Deus non fortalece, insignia e guía (cap. VI)

O protestantismo do autor lle manifesta no seu anticlericalismo, constante e sen ambages, durante todas as páxinas da obra, onde tamén píntalle unha España inmoral e hipócrita, sumida en todo tipo de depravacións sexuais, acaso como contraste ao puritano rigor dos protestantes. O Lazarillo de Luna foi dedicado á princesa Marqueta de Rohan e divídese en 16 capítulos:

* Capítulo I. Onde Lázaro conta a partida de Toledo para ir á guerra de Alxer.
* Capítulo II. Como Lázaro embarcouse en Cartagena.
* Capítulo III. Como Lázaro saíu da mar.
* Capítulo IV. Como levaron a Lázaro por España.
* Capítulo V. Como levaron a Lázaro ao corte.
* Capítulo VI. Como levaron a Lázaro a Toledo.
* Capítulo VII. Do que lle aconteceu a Lázaro no camiño do río Tallo.
* Capítulo VIII. Como Lázaro preiteou contra a súa muller.
* Capítulo IX. Como Lázaro fixose gana-pan.
* Capítulo X. Do que aconteceu a Lázaro cunha vella alcahueta.
* Capítulo XI. Como Lázaro partiuse para a súa terra, e do que no camiño lle aconteceu.
* Capítulo XII. Do que lle aconteceu a Lázaro nunha venda, unha legua antes de Valladolid.
* Capítulo XIII. Como Lázaro serviu de escudeiro a sete mulleres xuntas.
* Capítulo XIV. Onde Lázaro conta o que lle pasou nun convite.
* Capítulo XV. Como Lázaro fixose ermitaño.
* Capítulo XVI. Como Lázaro lle quiso casar outra vez.

Outros Lazarillos

En 1617 Juan Cortés de Tolosa publicou seu Lazarillo de Manzanares, que se parece máis ao Buscón de Quevedo que á obra de que toma nome. O libro é de lectura pouco áxil a causa do gran número de anécdotas intercaladas. En 1688 apareceu en Londres un The life and death of young Lazarillo, anónimo. En 1742 imprimiuse en Barcelona un Lazarillo de Badalona escrito en verso coa intención de servir de guía da cidade que lle dá nome. Calixto Bustamante Carlos, "Concolorcorvo", por outra banda, fixo circular en 1773 un Lazarillo de cegos caminantes que describe os itinerarios de Buenos Aires a Lima reflectindo usos, costumes, vida social e traballos das cidades e zonas que percorre. O Lazarillo do Douro de Joaquín del Barco está escrito en verso e aparece en 1898 para enaltecer a historia de Zamora con intención pedagóxica. O Lazarillo español de Ciro Bayo (1911) e as Novas andanzas e desventuras de Lazarillo de Tormes de Camilo José Cela pechan o capítulo de continuacións modernas da obra.